بزرگ شدن از اتفاقاتِ غیرقابل پیش بینی شروع میشود. از اتفاقاتی که رخ میدهند و ما آماده‌اش نبوده ایم. بزرگ شدن، از آماده نبودن شروع میشود.
از اینکه نمیدانستیم چطور آن لحظه را طاقت بیاوریم. بزرگ‌شدن از همان لحظه‌ای شروع شد که نمیدانستیم با درد چه کنیم، چطور پاسخ دهیم.
هر بار بزرگتر شدن دقیقا همان لحظه‌ای شروع میشود که عمیق‌ترین درد را تجربه میکنیم. همان لحظه‌ای که میفهمیم نمیتوانیم اعتماد کنیم یا همان لحظه ای که پشتمان خالی شد و ترسیدیم! ترسیدیم از تفاوت تصویرشان با تصویری که قرار بود باشند!
عمیق‌ترین دردها، بزرگترین فرصت‌های رشد را فراهم میکند و یکی از بزرگترین درس‌هایی که ما از آدمها میگیریم "توقع نداشتن" و کنار آمدن با تغییراتِ تصویر‌هاست.
بزرگ‌شدن دقیقا زمانی رخ میدهد که ما فکر میکنیم "نمیتوانیم" گذر کنیم، نمیتوانیم طاقت بیاوریم.
و فردایش که چشم‌هایمان را باز میکنیم، میبینیم یک روز تمام شد و ما تمام نشدیم.
و آنگاه متوجه میشویم این روزها میتواند تبدیل به هفته شود، هفته‌ها تبدیل به ماهها و ماهها میتوانند تبدیل به سال‌ها شوند.
ما بزرگ میشویم زمانی که حواسمان نیست.
ما بزرگ میشویم در اتفاقات و در غیرقابل پیش بینی ترینِ تجربه ها.
ما بزرگ میشویم زمانی که از دست میدهیم.
زمانی که متوجه تفاوت تصویر‌ها میشویم.
زمانی که آمادگی نداریم.
زمانی که نمیدانیم چطور رفتار کنیم.
ما بزرگ میشویم، زمانی که حواسمان نیست.
پ.ن: سعی کنیم با هشیاری از ناکامی‌ها و بحران‌هایی که اکنون همه‌مان تجربه‌اش میکنیم، عبور کنیم و بدانیم که در هر چالشی بخشی از ما میتواند بزرگتر و قوی‌تر شود و در نهایت آگاه باشیم که جریانِ زندگی در هر شرایطی جلو میرود؛ چه حواسمان باشد چه نباشد.
پونه مقیمی
تحسین از آنِ زنی ست که درد را به دوش می کِشد
زمانی ,میشویم ,کنیم ,حواسمان ,شدن ,لحظه‌ای ,زمانی که ,میشویم زمانی ,همان لحظه‌ای ,بزرگ میشویم ,تبدیل به ,بزرگ میشویم زمانی
درباره این سایت