تحسین از آنِ زنی ست که درد را به دوش می کِشد همچون درختی که میداند در بیابان، یارانِ کمتری را تجربه می کند و با سری افراشته بیابان را می پذیرد و ریشه هایش را به عمیق ترین بخش های وجودی اش تبدیل می کند.
تحسین از آنِ زنی ست که در مقابلِ زمزمه های سنتی و قدیمی، بغضش را می بیند اما شک نمی کند.
گریه می کند اما تن به انتخابی اشتباه نمی دهد.
خشمگین می شود اما دفاع نمی کند چون می داند دفاع در مقابلِ حرف هایی که با چشم هایی بسته زده می شود، دفاعی بیهوده است.
تحسین از آنِ نی ست که اندام هایشان، آن ها را تعریف نکرده اند و برای عمیق تر شناختنِ ماهیتشان به عنوان یک فرد تلاش می کنند نه یک جنس.
تحسین از آنِ نی ست که نداشتنِ مردی در زندگی شان به آن ها احساس نقص نداده است و تمام هدفشان پیدا کردنِ مرد و راضی نگه داشتنِ آن نیست. بلکه برای داشتنِ رابطه های صمیمانه ی عمیق و سالم تلاش میکنند که قطعا داشتنِ رابطه ی صمیمانه، مدام خودشان را در معرض کشف و خودشناسی قرار میدهد، نه در معرضِ کشف و فتحِ یک مرد!
تحسین از آنِ نی ست که از انتخاب های اشتباهشان بیرون میآیند حتی اگر سالیانِ زیادی را ازدست داده باشند و با فروتنی مشکلاتِ درونی شان را می‌پذیرند و برای ترمیم رابطه های دیگری تلاش میکنند.
تحسین از آنِ نی ست که سالهاست تغییرِ نگاه و تفکر را در هم جنسانِ خود و مردهای اطرافشان میبینند، فقط به این علت که ازدواج نکرده اند و یا از ازدواجشان بیرون آمده اند، امّا همچنان ادامه میدهند و به جای آن به کودکانِ اطرافشان می‌آموزند که چطور از قضاوت ها رد شوند و به خودشان شک نکنند.
تحسین از آنِ نی ست که انتخاب کرده اند ازدواج کنند امّا به ازدواج به چشمِ دستاورد نگاه نکرده اند.
تحسین از آنِ نی ست که از ازدواجشان بیرون آمده اند چون می‌دانستند تنها بودن بهتر از در آسیب بودن است.
و در نهایت تحسین و احترامِ بسیار عمیق از آنِ نی ست که تصمیم گرفته اند ازدواج نکنند و یا به هر دلیلی ازدواج نکرده اند و با تمام فشارها و تبعیض ها به خودشان قول داده اند که برای هیچ تصمیم آگاهانه ای به دیگران توضیح ندهند.
پونه مقیمی
تحسین از آنِ زنی ست که درد را به دوش می کِشد
تحسین ,ست ,آنِ ,اند ,نی ,ازدواج ,ست که ,از آنِ ,تحسین از ,نی ست ,آنِ نی
درباره این سایت